Ferrara: september 2016

vrijdag 30 september 2016

Zoals elke dag

op een vast traject

houdt de aangelijnde hond

zijn baas gezelschap

dinsdag 27 september 2016

Tegenstelling

Apathisch-Energiek

meute jachthonden

Kasteel van Cheverny

Loire-streek Frankrijk

foto ferrara

voor meer info zie het linkje re. op de pagina

zondag 25 september 2016

Gastblog

Vandaag plaats ik weer een gedicht van Grietje Holthuis.

Doorgaan

De buitendeur dichtdoen,

de gordijnen sluiten.

Je oprollen als een slapende kat.

Gewiegd worden door de stilte.

Ademloos wachten

tot het zout is opgedroogd.

Een streep licht zien.

Het raam op een kier zetten.

Huiverend frisse wind binnenlaten.

Herfstgeuren waaien aan.

De lokroep van de kat

neemt je mee naar buiten.

Je ziet de tuin, groener

na een regenbui in de nacht.

De roos bloeit aarzelend

voor de tweede keer.

Een zachte tedere geur.

De poes strijkt langs je benen.

Je herademt.

woensdag 21 september 2016

Jaren geleden werkte ik als zorgmanager in een verzorgingshuis, waar je toen nog met een beginnende dementie kon worden opgenomen.
Meneer Bakker was een van de bewoners die ons een benauwd uurtje bezorgde. Onderstaand verhaal is waar gebeurd.
Ik was in de veronderstelling dat ik het al eens had geplaatst, maar op mijn blog kan ik het niet terugvinden en daarom plaats ik het alsnog in het kader van bovengenoemde dag.

Uitstapje

Omdat zijn brein een deal heeft gesloten met meneer Alzheimer is meneer Bakker noodgedwongen in een verzorgingshuis gaan wonen. Dagelijks gaat hij het dorp in voor een boodschapje of om een borreltje te drinken in zijn stamcafé. Doorgaans komt hij zonder problemen thuis en als hij al het spoor bijster raakt, is er altijd wel een dorpsgenoot die hem op de juiste plaats brengt. Wat hem bewogen heeft zal een raadsel blijven, maar op een ochtend stapt meneer Bakker in de bus en belandt in de naburig gelegen stad.

Tegenover het busstation wandelt hij een café binnen en bestelt een jonge jenever, het drankje dat hij gewend is te drinken.

Na het nuttigen van enige consumpties stapt hij op en komt al snel tot de ontdekking dat er iets niet klopt. Hij herkent de omgeving niet en dat hij een busreis heeft ondernomen is uit zijn geheugen gewist. Geen dorpsgenoot te bekennen die het probleem wel even voor hem oplost.

De kastelein, die de klant vanachter de tapkast in de gaten houdt, vertrouwt het niet en besluit hem weer binnen te halen. Vervolgens belt hij het politiebureau om aangifte te doen van een bejaarde man die letterlijk en figuurlijk de weg kwijt is.

De heer Bakker wordt meegenomen naar het bureau en ondervraagd over zijn woon en/of verblijfplaats.

De verdwaalde weet te melden dat hij in een verzorgingshuis woont maar geen idee heeft in welke plaats zich dat bevindt en hoe hij in de stad is beland is hem helemaal een raadsel.

Nu kun je alle verzorgingshuizen afbellen om te vragen of ze een op drift geraakte bejaarde missen, maar voor alle kamers gecontroleerd zijn is de dag een eind op weg en wachten op aangifte van een vermissing gaat uren kosten.
Om de man een nachtje in een cel te laten slapen gaat de agenten te ver.

De politie is je beste vriend en dus rijdt de gewapende macht met meneer Bakker op de achterbank door de stad, waar de zoektocht niet tot resultaat leidt. Er zit niets anders op dan in de regio langs alle verzorgingshuizen te rijden en rustig af te wachten of de vondeling enige herkenning ziet.

De missie slaagt. In een van de dorpen roept meneer Bakker bij het zien van zijn tehuis: “Stop hier woon ik.”

Binnen heerst een paniekerige sfeer want er wordt een bewoner vermist.
Er is discussie over al of niet de politie bellen, maar dat hoeft niet meer.

De opluchting is groot als men de vermiste tussen twee agenten in de hal ziet verschijnen.

Meneer Bakker begrijpt de commotie niet, hij is gewoon een borreltje gaan drinken en wordt netjes door de heren in uniform thuis gebracht. Wat is daar nou mis aan?

Met een grijns neemt hij afscheid van zijn begeleiders en zet koers naar zijn kamer.

dinsdag 20 september 2016

Tegenstelling

Eind-Begin

Duitsland

foto ferrara

maandag 19 september 2016

Ik heb de witte waterlelie lief

de witte lelie

spiegelt zich in het water

serene schoonheid

foto ferrara

zondag 18 september 2016

George

Sinds kort woont katertje George naast ons. Onze buurtjes hebben hem gevonden op marktplaats. George is een (nog) klein brutaal opdondertje en voor de duvel niet bang. Binnen de kortste keren zat hij op de schutting ons nieuwsgierig aan te staren. George heeft de pech dat meneer F. absoluut niet van huisdieren houdt dus een langdurig verblijf op de schutting is niet aan de orde laat staan een bezoekje aan onze tuin. Alles gaat goed zolang hij maar op zijn eigen erf blijft en daar zit hem de crux. Het beestje krijgt alle kans een straatkat te worden. Hij huppelt rond in de buurt, papt met iedereen aan, strijkt verleidelijk langs je benen, ziet overal avontuur en maakt van alles wat op zijn pad komt een spelletje.

Als je de auto staat uit of in te laden zit hij, voor je er erg in hebt, als een volleerde coureur achter het stuur. En terwijl jij bezig bent je kind uit het autostoeltje te bevrijden troont George al in de klaargezette buggy.
In elke deur die openstaat, ziet deze kat een uitnodiging tot buurtbezoek.
Meneer F. kan het niet waarderen en het lijkt erop dat de avonturier dat inmiddels begrijpt, hij is niet gek.

Een andere buurvrouw betitelt George als een sociaal katje, maar kan niet voor zijn leven instaan als haar hondjes hem bij haar thuis in hun mand vinden. De kat met de aristocratische naam deert het allemaal niet, hij heeft lol voor tien.

Meneer F. heeft hem omgedoopt tot Sjors van de rebellenclub.